Die eerste dae

Naand almal,
Als reg? Hier gaan als wonderlik selfs wel vernoem bakgat. Ja ja.. het gaat al aardig goed met die Afrikaanse taal. Slegs vliegtuig ry was nie waffers nie. Maar laten we bij het begin beginnen. Na veel familie en vriendinnen over de vloer te hebben gehad en na een geweldige voorbereiding met Richelle door de film Non Stop (vliegtuig kaping) te hebben bekeken, brak daar woensdag 3 september aan. De dag begon goed, eerst even naar de markt geweest en toen zijn we rond kwart voor 10 weg gereden. We bestaat uit m’n vader, m’n moeder, tante Truus en ook wel zo handig mezelf. Eenmaal rond 12 uur op Schiphol aangekomen te zijn, beter te vroeg dan te laat, hebben we ergens wat gedronken en voor de laatste keer samen mensen gekeken en over hen wezen roddelen, moet ook kunnen soms. Rond 1 uur was daar de ontmoeting met mijn reis-, huis- en werkgenootje, Michiel. Na even kennis te hebben gemaakt met hem en zijn vader en moeder hebben we de koffers ingecheckt. Thuis was ik heel trots dat mijn koffer ‘maar’ 20 kilo woog, maar dat beeld spatte helemaal uiteen toen de koffer op de band was gezet. 27.8 kilo. WAT??? Hoe kan dat? Heb ik nu al die tijd gedacht dat ik goed op gewicht was… De assistente was gelukkig aardig genoeg om het door de vingers te zien en zei dat het gewoon 23 kilo woog, toppie. Het afscheid was lastig. Thuis waren het watervallen, gelukkig op het vliegveld was het een beetje motregen, blijft lastig. Eenmaal door de douane gingen we meteen naar de gate. Hier verzamelden zich steeds meer en meer mensen, tot we uiteindelijk ongeveer een van de enige Nederlanders waren in een groot gezelschap van waarschijnlijk Egyptenaren. De eerste vlucht was van Schiphol naar Cairo, dit duurt 4 uur. Het begon al meteen goed met een uur vertraging want het was nogal druk in het luchtruim boven Europa. Ja hallooo… snappen ze niet dat de Michiel en de Hanneke in het vliegtuig zaten. Maar goed, we zijn over deze pijnlijke gedachte heen gekomen. Een uurtje vertraging konden we hebben aangezien we in Cairo eigenlijk drie uur moesten wachten. Eenmaal op Cairo aangekomen naar een fijne vlucht met een schietgebedje van te voren. Dit doen ze blijkbaar in alle vliegtuigen van Egypt Air. Hajaallaalalaa, Hagjgaaahii, Amen! Een automatisch bandje met bijpassende video. Weer terug naar Cairo. Op het vliegveld gingen we op zoek naar de volgende gate, na wat gezoek en een douane controle waar terroristen en boefjes U tegen zeggen hadden we het gevonden. Hier hebben we maar even gewacht voordat we op tijd het vliegtuig in konden stappen. Alles onder controle zou je zeggen, vanaf hier ging het dus mis. Het was een groot vliegtuig, dat niet helemaal vol was. Dus wij hadden een rij van vier stoelen te delen met ons tweeën, niet verkeerd als je nog even wilt slapen. Om 00.00 was de vlucht gepland, maar een uur later stonden we nog aan de grond door een defecte airco. Er was water aanwezig in het vliegtuig en dat was maar goed ook. Kunnen ze wel denken dat je in Cairo daar aan gewend moet zijn, maar die hitte kennen we niet in Azelo. Uiteindelijk gingen we taxiën en al op de startbaan aangekomen gingen we plotseling terug. Geen idee waarom, maar om half 2 kregen we dus te horen dat de computer in de cockpit kapot was. Blijft u even zitten, dit zal snel opgelost worden. Excuus voor het ongemak kon er nog niet eventjes vanaf. Eventjes later kregen we de mededeling dat het wel iets langer ging duren en of iedereen het vliegtuig wou verlaten. Inmiddels hadden we twee uur vertraging, en dit was de tussenstop die we hadden in Johannesburg. Dus die vlucht zouden we sowieso al missen. Maar goed, eenmaal weer in de wachtruimte zit iedereen in onzekerheid over wat er gaat gebeuren. De crew zei tegen de een van dat we naar een hotel werden vervoerd, tegen ons zeiden ze dat het twee uurtjes zou duren en tegen de ander zei dat we pas om 8 uur konden vertrekken. Deze laatste optie bleek uiteindelijk de juiste te zijn. We hebben nog wel wat drinken en eten gekregen, wat een geluk was. Maar uiteindelijk hebben we daar best wat uurtjes zitten te wachten voordat we om 8 uur de mededeling kregen dat we weer in konden stappen (Cairo heeft een uur tijdsverschil) Uiteindelijk zijn we om half 4 in Johannesburg aangekomen na 8 uur te hebben gevlogen. De koffers opgehaald, door de douane geweest waar we een toeristenvisum hebben gekregen voor drie maand. Die controle was ook niet geweldig, maar ons maakte het helemaal niks meer uit. Een simpel stempeltje en we waren het land binnen. Welkom in Zuid-Afrika. Maar toen.. wij snel opzoek naar de balie van Egypt Air, maar nergens te bekennen. Uiteindelijk heeft een grondsteward ons geholpen door ons naar een onafhankelijke balie te brengen waar ons ticket omgezet kon worden. De koffers moesten ook weer ingeleverd worden, maar die vrouw trapte er niet in dat mijn koffer echt 23 kilo woog in plaats van 27.8. Dus wat bagage in een andere tas gepakt, die wel mee mocht als hand bagage. Ticket in orde, koffers weg, alles is geregeld. Op naar de douane. Mevrouw u heeft twee scharen in uw handbagage zitten. Oeps… heb ik per ongeluk mijn toilet tas ingepakt, dom dom dom. Na een paar smoesjes moest ik toch de scharen inleveren. Na al het gedoe kwamen we om half 9 in Kaapstad aan. 9 uur later dan gepland. Marjolein, de eigenaresse van het hotel, zou ons op komen halen, maar aangezien het zo laat was had ze een hotelletje geboekt voor ons waar we die nacht konden verblijven. Met de taxi gingen we naar het backpackershotel dat er geweldig uit zag, waar we na twee biertjes in slaap zijn gevallen. De volgende dag zijn Michiel en ik even Kaapstad in geweest. Eerst wat rondgelopen bij de haven en daarna zijn we in de city op de tourbus gestapt. De bus bracht ons eerst omhoog naar de Tafelberg waar je een geweldig uitzicht hebt op de hele stad, jammer dat het wat mistig was, en daarna zijn we langs de kust helemaal terug gereden naar de haven. Hier zijn we uitgestapt en hebben we het rugby museum bekeken. Het ticket was tevens een kortingskaartje voor een biertje bij een restaurant in de buurt. Hier hebben we de halve liter opgehaald en wat geluncht. Om 3 uur werden we opgehaald bij het hotel door Marjolein, de eerste ontmoeting. Op naar Swellendam. Na een prachtige rit door de bergen zijn we uiteindelijk aangekomen waar we met onze mond vol tanden kwamen te staan. Geweldig mooi hoe het er hier uitzag en dat in het donker, hoe zou het zijn bij daglicht? Na even kennis te hebben gemaakt met Adele, de dutymanager, zijn we bij onze cottage afgezet. Rondgekeken, kamer gekozen en wat opgefrist. Daarna mochten we weer terug gaan naar het hotel om daar wat te eten. Het eten was verrukkelijk en de wijn trouwens ook Terug in de cottage een spin met eigen handen en met behulp van een slipper dood gemaakt. Michiel had hem voor het eten buiten westen geslagen, alleen was hij gevlucht en weer tot leven gekomen. Mijn hart lag op m’n tong kan ik je vertellen, ook weer een ervaring rijker. Na een goede nachtrust zijn we de volgende dag om 12 uur opgehaald om het stadje even te bekennen en voor een rondleiding bij hotel. Twee katten (geen poezen, aangezien dit in het Afrikaans geheel wat anders betekend, je kunt misschien wel raden wat:P), ganzen, aanstaande ganzen in eieren en twee oerlelijke eenden verblijven ook bij het hotel. Het hotel is geweldig mooi en groot. Zo is het niet te zien op de foto’s op internet, een beeldreportage volgt nog uiteraard! Daarna hebben we een rondje door de Super Spar gedaan en daarna gingen we Roy, de man van Marjolein, ontmoeten. Een wijntje gedaan en even wat gepraat, waarna we thuis pasta hebben gekookt en op tijd naar bed zijn gegaan. Vanochtend hebben Roy en Marjolein ons opgehaald om 10 uur om vervolgens naar beneden te rijden off road. Tijdens de rit moesten we een rivier over, dit hebben we gedaan met een pondje. Van de andere kant kwamen drie mannen aangerend en gingen aan de touwen trekken op de pond. Wat bleek dat ze met een harnas zichzelf aan de touwen konden knopen. Doormiddel van de kracht die ze dan zeggen om vooruit te lopen kwam de pond in beweging, heel apart om te zien. We zijn helemaal naar de kust gegaan, waar het adembenemend is. Het is onmogelijk om het te beschrijven en het is ook onfotoslijk, zo mooi. In deze tijd van het jaar zijn de walvissen ‘zwanger’ en krijgen ze hun walvisjes in het warme water aan de kust van Zuid-Afrika. Als de kleintjes sterk genoeg zijn gaan ze weer terug naar hun thuis, zonder TomTom, je moet het maar kunnen. En daar was het natuurlijk ook tijd voor een foto momentje aan het strand. En wie is er net weer zo slim genoeg om iets te dicht bij de zee te gaan staan, moi. De broekspijpen waren mooi nat toen een golf net iets te ver door gleed. Maar goed, na prachtige momenten te hebben meegemaakt zijn we weer terug naar Swellendam gereden. Hier hebben we eerst in de zon, een glaasje drinken genomen met een stroopwafeltje erbij. Het is net lente, maar toch is het al 26 graden. In het huisje is het nog niet te merken, de vloer is hartstikke koud, dus de sloffen worden morgen nog wel gekocht. Daarna ben ik begonnen aan dit verhaaltje. Ik hoop dat ik alles een beetje heb verteld. Het is een lang verhaal geworden helaas, maar ik heb het er voorover omdat we ons geld terug gaan vragen bij Egypt Air voor de vertraging. Als dat lukt hebben we een mooi goedkoop ticket Maar goed, het begint hier al donker te worden om 6 uur/half 7. Dus we gaan zometeen eventjes het dropje in om onze laatste vrije avond te vieren. Morgen zullen we beginnen met een introductie dag, om 11 uur worden we verwacht strak in blouse en rok. Zo.. we hebben net wat gegeten. Heerlijk en veel voor de prijs die er gevraagd wordt. Michiel heeft struisvogel gehad en ik heb een witte vis achtig iets gehad, ben de naam alweer kwijt, Kliptang of zoiets. Als toetje een chocolade fondant. Echt heerlijk!!
Het is nu toch wel een keer weer tijd geworden om er een einde aan te maken. Morgen zoals gezegd begint de stageperiode en meer verhaaltjes zullen volgen. De foto’s uiteraard kunnen gevonden worden in deze link: https://plus.google.com/photos/101913086904916277859/albums/6056410529711873601?authkey=CJ77jc7Tt9fpDQ

Tot ziens of ook wel gezegd ta-ta! (dit verhaaltje heb ik dus vandaag, maandagochtend op de site gezet, aangezien de foto’s een aardige tijd in beslag namen om te uploaden:P)